Loslaten en uitmaken van een vriendschap
Ik deelde van de week een story op Instagram en ik heb nog nooit zoveel directe DM’s gekregen. Voor mij aanleiding om er uitgebreider op in te gaan. Ook om je mee te nemen in het proces van loslaten dit jaar (2023).
Vanuit de Chinese astrologie is het dit jaar het jaar van het Konijn (zie hier de youtube video die ik je aanraad). Zelf ben ik geboren in het jaar van de Draak. En 2024 is het weer het jaar van de draak. Dat betekent, en zo voel ik het ook, dat er een periode nodig is van opruimen, loslaten en ruimte maken voor een nieuwe periode of cyclus.
Of je erin geloofd of niet, dat moet je zelf bepalen maar voor mij voelt het ook echt zo alsof er geen ruimte is totdat ik dingen, taken, mensen, energie ga loslaten. Zo ben ik al gestart dit jaar met beperkende overtuigingen los te laten over dat ik niet voldoende digitaal vaardig ben of onzeker ben in bepaalde situaties. Later zal ik nog een uitgebreidere blog hierover schrijven, want nu wil ik ingaan op het stukje loslaten van vriendschappen. Het voelt wel een beetje als uitmaken van een vriendschap, zoals je in een relatie doet. Er is een gevoel van verlies, rouw, maar ook liefde en de herinnering aan mooie en dierbare momenten.
Wat heb ik gedaan om deze vriendschap los te laten?
Met tranen in mijn ogen heb ik eind maart een brief geschreven. Vanuit mijn hart en met respect voor mezelf en de ander. Ik heb mijn behoefte in een vriendschap opgeschreven, mijn pijn en ook wat ik waardeer/heb gewaardeerd aan ons contact.
Nu is dit natuurlijk niet het eerste wat ik heb gedaan in dit proces. Ik neem je daarom even mee in de ontwikkeling van deze vriendschap en hoe wij met elkaar omgingen. Dat vind ik belangrijk om met je te delen zodat deze stap ook voor jezelf kunt bedenken.
Ik heb deze persoon leren kennen bij mijn vrijwilligerswerk en doordat wij een intensieve samenwerking aangingen in de organisatie werden we closer en ontstond er een diepe vriendschap vanuit het hart. We deelden steeds meer onze diepere gevoelens, dingen waar we ons voor schaamde en ook onze waarden en normen waar we nog in ontwikkeling waren. Zo’n drie jaar lang hadden we vooral veel online contact en zagen we elkaar regelmatig. In coronatijd kwamen er diverse mentale uitdagingen voor zowel die andere persoon als voor mijzelf. Een periode van onrust, bezinning, onzekerheid en onveiligheid over de keuzes die je maakt in het leven.
Door deze band die wij met elkaar konden we ook aangeven als we het ergens niet mee eens waren of ons niet prettig vonden bij het gedrag van de ander. Wat vond ik dat soms moeilijk zeg, maar het heeft mij laten inzien dat zodra je het bespreekbaar maakt ook tot een compromis kan komen. En de ander heeft ook de mogelijkheid om aan te geven waarom het gebeurt zoals het gebeurt.
- Ik ben heel blij dat ik mijn grenzen heb gevoeld en deze bespreekbaar heb gemaakt met de ander.
- Ik ben dankbaar voor het open gesprek wat wij hebben gevoerd.
- Ik ben ook verast door de oplossing die er kwamen, die er bedacht konden worden toen we verder keken dan onze gevoelens.
Als we een stap verder in de tijd zetten, heb ik besloten te stoppen met het vrijwilligerswerk en daarmee ook de automatische momenten dat ik deze persoon kon zien. Tijdens de laatste ontmoeting had ik ook een brief/kaartje voorbereid met daarin de eerlijke boodschap dat ik niet wist hoe onze vriendschap verder zou ontwikkelen. Ik voelde dat ik dat ook moest delen omdat dat iets was wat ik voelde. Het zou voor mij niet eerlijk er oprecht zijn geweest als ik dat niet had gedeeld toen.
Wat maakte dan dat ik nu de stap zette tot deze stap?
De druppel die er voor mij voor zorgde dat er een harde grens bereikt was, was dat we een afspraak hadden en niks hoorde. Geen afmelding, geen bericht van tevoren, geen berichtje in de twee weken die volgde. Ik heb zelf de ochtend van de afspraak een bericht gestuurd omdat ik behoefte had aan duidelijkheid en voelde dat ik die dag voor mezelf wilde ipv afwachten totdat ik misschien nog iets zou horen.
In de twee weken erna dacht ik na over hoe ik vriendschappen zie en mijn behoefte hierin. Voor mij zijn vriendschappen elkaar ook zeker loslaten en ieders proces in het leven is heel waardevol. Maar ik kon niet meegaan in het feit dat er geen (met uitzondering van een verjaardagskaart) communicatie was in de 6 weken voor onze afspraak en ook niet er na. Ik heb zelf behoefte aan enigszins duidelijkheid en vind het helemaal niet erg als een dierbaar persoon afzegt omdat er selfcare nodig is. Ik zal de laatste zijn die zegt dat dat niet kan, maar ik vind communicatie wel heel belangrijk.
Er was voor mij een grens bereikt en voelde dat ik het nodig had om mijn gevoelens op papier te zetten. Natuurlijk kun je dit ook doen in de vorm van een brief schrijven voor de ander in je eigen dagboek, maar dat voelde niet juist. Ik voelde dat het belangrijk was om met elkaar in contact te komen en te delen. Zo kon ik een vorm van communicatie bewerkstelligen die voor mij passend is.
De strekking van de brief was vooral loslaten vanuit liefde en respect voor ieders proces. Gevoelens opschrijven in je meest kwetsbare vorm is wel iets wat ik heb moeten leren. Dat is juist ook wat ik van deze persoon heb mogen leren en daar ben ik heel dankbaar voor. Zonder oordeel te luisteren en kijken naar wie ik ben van binnen. Zo’n waardevolle les.
Welke stappen kun jij zetten?
Stap 1: Wat is vriendschap voor jou? Wat vind jij belangrijk? Waar liggen je grenzen?
Stap 2: Maak het bespreekbaar vanuit respect voor de ander en jezelf. Voel wat jij wel kan en wil delen. Huil met elkaar, knuffel elkaar, geef aan wat je waardeert aan de ander….
Stap 3: Geef elkaar te ruimte om beide te kijken wat je belangrijk vindt en de nieuwe manier van vriendschap te ontwikkelen.
Stap 4: Als je voelt dat je grens bereikt is, geef dit dan ook de ruimte bij jezelf. Mediteer ermee, bespreek het eventueel met iemand die je vertrouwt en zonder oordeel kan luisteren, schrijf erover, doe een grenzen oefening.
Stap 5: Maak een beslissing wat je wil gaan doen. Ja een gerichte actie helpt je in het proces. Ga je het bespreekbaar maken met de ander? Hoe ga je dit dan doen? Wat is voor jou een helpende manier? Het schrijven van een brief, spraakberichtje, video, tekening etc?
Of kies je ervoor om het niet bewust te delen maar meer voor jezelf een ritueel te ontwikkelen? Wat heb je nodig om het voor jezelf af te ronden? Een brief te schrijven in je dagboek, een brief te schrijven en deze verbranden, schreeuwen, huilen, mediteren, een tekening maken, fotocollage maken? Voel wat jij nodig hebt!
Wat je ook kiest, het is helemaal goed zoals jij het doet. Wees vooral heel lief voor jezelf, het is oke wat er dan ook maar is!
Lieve jij, jij weet hoe belangrijk je bent geweest en bent in mijn leven! Dank je wel voor alle liefdevolle momenten, tranen van geraakt zijn en de liefde die je mag voelen in een vriendschap! Wie weet komen we elkaar tegen op een ander moment in ons leven en pakken we de vriendschap weer op! Dank je wel, Liefs Celina
Worstel jij hier ook mee? Weet je niet zo goed hoe je nu verder moet of wil je dat iemand is met je meedenkt? Ik geef ook gratis online sessies. Boek deze dan in en ik help je graag op weg met praktische tips.
