Van jongs af aan voelde ik me anders. Ik kon niet zo goed leren, ik was diegene met dyslexie, en ik voelde mij die gevoelige sensitieve en intuïtieve persoon in een wereld vol denkers. 

Ik was zo rationeel opgevoed, maakte keuzes die slim en handig waren. Ik weet nog hoeveel rug en schouderklachten ik had, werkte me de schompes om rond te komen en paste me sociaal gezien aan.

Aan de buitenkant leek het zo mooi. Maar op de achtergrond liep ik steeds meer vast, en speelden mijn gevoelens naar vrouwen en mijn gevoel ‘anders’ te zijn.

Diep van binnen wilde ik gezien worden om wie ik was, met mijn talenten en kwaliteiten. Maar ik wees mezelf keer op keer af omdat ik me niet goed genoeg voelde.

Ik ben diep gegaan om mijn eigen shit, de pijn, verdriet en afwijzing die ik voelde op te ruimen met ademwerk, met energetische sessies, NEI, reflectie en de juiste begeleiding.

Ik voelde mij ‘anders’, maar inmiddels denk ik, fuck it, ‘ik ben anders’. We zijn allemaal ‘anders’.

Ergens voel jij – net als ik toen – een sparkle, een vuurtje. Een diep verlangen. Ik voelde dat ik zoveel ‘rijker’ was. Maar er zat zoveel stof overheen.

Ik wil je laten zien, en laten voelen wat er voor jou mogelijk is. Dat je gelooft, ‘dit is ook voor mij weggelegd’. En dat je het ook gaat voelen.

Het leren vertrouwen op jezelf. Het leren vertrouwen op het ‘anders zijn’. En dat dat ook ok is. En je leven daarop in te richten.

Inmiddels weet ik wat er nodig is om dat leven wel te gaan leiden, om jezelf lichter te gaan voelen en vol vertrouwen je hele zelf te ownen. Jezelf toestemming te geven om je pijn van niet gezien worden, verdriet omdat je niet jezelf mag zijn, schaamte omdat je het leven niet aan kan, frustratie en boosheid als maskering dat het niet goed met je gaat. Want je voelt en weet wat voor fantastisch leven er op je wacht.